Wist je dat jaarlijks ongeveer 8% van alle bevallingen vroeggeboortes zijn? En dat dit in Nederland gaat om zo’n 43 vroeggeboortes per dag waarvan (helaas) zo’n 3 baby’s per dag overlijden door het feit dat ze te vroeg zijn. Bianca de Ruijt belicht in haar boek ‘Een giraf is geen aap’ de situaties waarin jonge ouders terecht kunnen komen als ze hun kindje verliezen tijdens de zwangerschap, of als ze te maken hebben met een vroeggeboorte.
Bianca vertelt: “Mijn partner Niels en ik zijn twee keer echt verrast met een vroeggeboorte.
In 2013 hebben we totaal onverwacht na 5 maanden zwangerschap onze dochter Kyra verloren. Tijdens de 20 weken echo was de eerste zin die we hoorden ‘ik val maar gelijk met de deur in huis, er is geen hartactiviteit te zien’. Dat komt heel hard binnen. Vooral omdat er geen enkele aanwijzing tijdens de zwangerschap was dat het mis kon gaan. Plus is het iets wat je toch niet dagelijks hoort in je omgeving (gelukkig!) dat het is een verder gevorderd statium mis gaat.
Het is onbeschrijfelijk waar je als ouders doorheen gaat op dat moment. Afscheid nemen van je prachtige kindje. Maar ook alles wat erbij komt kijken. Alle moeders snappen denk ik wel als ik zeg dat het onmenselijk is om te moeten bevallen, terwijl je weet dat je kindje al overleden is. Het ziekenhuis denkt heel erg mee in dit soort situaties wat fijn is. Maar natuurlijk hoor je in andere kamers gehuil van baby’s en zie je feestelijke geboorten ballonnen. Ineens ben je niet meer zwanger, heb je afscheid moeten nemen van je prachtige zoon of dochter. Ga je een spannend traject in, want waarom is de zwangerschap mis gegaan? En kan de kinderwens ooit wel in vervulling gaan? In ons geval was er geen directe oorzaak te vinden waarom Kyra tijdens de zwangerschap overleden is. Enerzijds fijn maar anderzijds ging ik heel erg nadenken op dat moment of ik misschien iets mis had gedaan tijdens de zwangerschap.
Hoe blij dat we waren, toen we een aantal maanden later weer in verwachting waren! Om de twee weken controles in het ziekenhuis, maar er leek weer niets aan de hand. Toch kreeg ik rond de 26 weken zwangerschap een onderbuikgevoel. Er klopte iets niet, maar na een extra controle duidde toch echt niets erop dat het weer mis kon gaan. Op dat moment dacht ik zelf dat men ervan uitging dat ik me veel te druk maakte gezien de voorgeschiedenis met Kyra.
Tot bij 30 weken zwangerschap ik ineens met piepende banden naar de OK ben gereden voor een onverachte keizersnede en daar was onze Tygo. Er was geen tijd meer om naar het academisch ziekenhuis te gaan (waar baby’s onder de 32 weken geboren moeten worden) of tijd meer voor longrijping voor Tygo (ondersteuning voor de baby t.b.v. zuurstof). Het was de mooiste maar ook één van de spannendste momenten van ons leven.
We maakte kennis met de bijzondere wereld van de NICU afdeling, intensive care voor baby’s. Ik wist dat baby’s wel eens te vroeg geboren worden, maar het heftige traject wat hierbij kan volgen is voor veel mensen onbekend. Voor mij was het in ieder geval een wereld, waar ik heel stil van werd.
Overal infusen, plakkers, sondes zie je bij je kindje. Indrukwekkende apparatuur staat achter de couveuse. Omdat het soms te veel energie nog kost, kunnen de ouders hun kindje niet iedere dag vasthouden of knuffelen. Ook de luier verschonen, voeding geven dat kunnen de ouders zelf vaak nog niet doen. Één van de vraagstukken die ik heel graag op tafel wilde leggen in het boek, heeft betrekking op de kraamzorg van de moeders. Het feit hoe heftig het is dat de moeder naar huis moet, terwijl het kind nog in het ziekenhuis ligt. 3 dagen na de keizersnede moest ik zelf het ziekenhuis uit. De autorit was uiteraard onverantwoord gezien de wond, maar je wilt toch het liefste ieder moment bij je kind zijn. Dit heeft gevolgen voor het herstel zowel lichamelijk als geestelijk.
Een ander vraagstuk wat ik graag op tafel wil leggen, is of er optimalisatie mogelijk is m.b.t. ontwikkelingen bij vroeggeboorte in het algemeen. Wetenschappelijk onderzoek, maar ook nazorgtrajecten als het kindje al ontslagen is uit het ziekenhuis. Hierover ben ik o.a. in gesprek gegaan met Neonatoloog dokter De Boode van het Radboudumc.
Toch blijft het belangrijkste doel van het boek inzicht geven aan naasten.
Familie en vrienden kunnen niet altijd op bezoek komen in het ziekenhuis, laat staan het kindje vasthouden. Belevingswerelden van de ouders en hun naasten is dus heel erg belangrijk dat hierover duidelijk gecommuniceerd wordt. Het kan iedereen in dit soort situaties helpen als er in het algemeen situaties omschreven worden, zodat er iets meer inzicht is wat ouders in betreffende situaties kunnen meemaken.
Bijzaken als moedermelk kolven of borstvoeding geven naast het ziekenhuis traject. Indien er kritieke medische trajecten zijn en dat de ouders soms echt even genoeg aan zichzelf hebben. Maar ook als het kindje al thuis is, hoeft nog niet te betekenen dat dan alles goed gaat. De impact van een vroeggeboorte word op dit moment nog onderschat. Ook door mijzelf. Onbewust denk ik dat je door betreffende trajecten veranderd en ook echt de tijd nodig hebt om bepaalde dingen een plekje te geven.
In 2015 ben ik bij de SOCK (werkgroep voor Wereld Prematuren Dag) als vrijwilliger namens Vereniging van Ouders voor Couveusekinderen gestapt. Hier was iedereen enthousiast over mijn idee om een algemeen E-book te schrijven waarin situaties, mede naar aanleiding van mijn persoonlijke ervaring, omschreven worden rondom vroeggeboorte. De reacties op het E-book waren voor mij overweldigend. Men vond de steun en herkenning, precies de reden waarvoor ik ben gaan schrijven.
Ook vanuit ziekenhuizen kwamen veel positieve reacties en aanvragen.
Heel bijzonder moment, toen verpleegkundige Annemie van den Heuvel van het Jeroen Bosch Ziekenhuis contact met mij opnam. Ze heeft in 2015 de Nightingale prijs in ontvangst mogen nemen en wilde met het bedrag van deze prijs de drukversie van ‘Een giraf is geen aap’ realiseren. Daar werd ik wel even stil van. Samen met uitgever Trichis zijn we aan de slag gegaan om het bestaande E-book te optimaliseren en uit te breiden.
Wij zijn altijd positief gebleven en hebben vertrouwen gehad dat het goed zou komen met Tygo. Gelukkig was op een gegeven moment de situatie hier ook naar. Mijn respect gaat uit naar iedereen die op dit moment in een ziekenhuis traject zit met hun kindje. Of dit nu gaat om een vroeggeboorte of een andere situatie.
Op dit moment zijn er een aantal boeken over het onderwerp vroeggeboorte. Prachtige uitgaven die vooral gericht zijn op een specifiek verhaal. Dat maakt ‘Een giraf is geen aap’ uniek, het omschrijft in het algemeen, naast persoonlijke ervaringen, bepaalde situaties. “
You might also like
