Roos, 33 jaar geleden geboren, 16 jaar samen met haar grote liefde, trotse moeder van twee jongens (januari 2014 & december 2015) en hun tweelingdochters (april 2018).
Na jaren verbouwen wonen ze in hun droomwoning op een prachtig rustige plek in Overijssel. In het dagelijks leven is Roos financieel adviseur bij een bank. Sinds de zwangerschap van de tweeling vindt ze het heerlijk om haar gedachten en ervaringen op te schrijven en te delen. En dat doet ze dus hier op Mama Glossy! Lees je mee?
De plicht roept!
De plicht roept, welke plicht? De plicht van weer aan het werk gaan. Mijn zwangerschapsverlof en aangesloten vakantie zitten er over een aantal dagen dan echt op. Eind maart was mijn laatste werkdag. Ruim 5 maanden ben ik thuis geweest en hebben mijn pakken, jurkjes en rokjes in de kast gehangen. Nu mag ik weer aan de slag.
Wanneer je een tweeling krijgt krijg je tegenwoordig 20 weken verlof. Toen mijn verlof begon leek mij dit een eeuwigheid. Ik werk met veel plezier en ik vind mezelf een leukere moeder als ik werk. Maar de afgelopen 5 maanden zijn echt voorbij gevlogen. Vervelen is er natuurlijk niet bij met 4 kinderen. En wat een geluk had ik met het weer. Voor mijn gevoel heeft de zon iedere dag volop geschenen.
Ik keek ontzettend uit naar dit verlof. Ik denk dat dit ermee te maken had dat er tijdens het zwangerschapsverlof van onze tweede zoon al veel zorgen waren over de gezondheid van mijn moeder. Zoals je in mijn eerdere blog hebt kunnen lezen moeten we haar helaas al 2 jaar missen. Door de zorgen om haar was er toen geen grote roze wolk. Natuurlijk genoten we toen ook ontzettend van het nieuwe leven wat ons gegeven was. Maar het was anders. Dat geeft niet, het was wat het was. Maar dat maakte wel dat ik er deze keer ontzettend naar uit keek. Dankbaar dat ons dit gegeven was en ik opnieuw mocht genieten van een paar maanden verlof.
En wat heb ik ervan genoten. Van iedere dag, ieder uur, iedere minuut. Het was een voorjaar en zomer met een grote gouden rand. De zon scheen volop, de zomeravonden waren lang, de meisjes werden gedoopt, we vierden ons blikken huwelijk (6 en een kwart jaar) met vrienden en familie, er waren ontelbare borrelmomenten en natuurlijk onze campervakantie waar ik al eerdere blogs over schreef. Genieten met een grote G.
De dagen waren gevuld met veel liefde, ontdekken, aftasten, voedingsschema’s, heel veel luiers en soms met twee handen in het haar. De nachten daarentegen waren vooral kort. Maar wanneer de volgende ochtend de zon dan weer volop zijn best deed leek zelfs dat minder erg.
Was het dan niet zwaar? Een prematuur geboren tweeling en daarnaast nog een kleuter en peuter? Zwaar zou ik het niet noemen. Intensief vind ik zelf beter de lading dekken. Want dat was het en is het nog steeds. De dagen zijn bomvol en vliegen voorbij.
Langzaamaan begin ik weer er weer naar te verlangen om aan het werk te gaan. Flesjes, luiers, knuffelen, duplo torens bouwen, ruzies sussen, pleisters plakken. Met 4 kinderen sta je de hele dag “in dienst” van hen. Twee baby’s en twee stuiterende jongens kosten veel energie. Heerlijk en ik vind een groot gezin echt genieten. Maar dat ik straks 28 uur per week ook weer andere dingen mag doen zie ik als een voorrecht.
Vaak kreeg ik de afgelopen maanden de vraag hoe ik dat straks ga doen. Ging ik minder werken? Ik kreeg zelfs regelmatig de vraag of ik ging stoppen met werken nu we er een tweeling bij hebben. Stoppen? Dat is werkelijk geen enkel moment in me opgekomen. Betekent dit dat ik niet geniet van mijn jongens en meisjes en het gezinsleven? Zeker niet. Volop. Maar ik weet dat ik er meer van geniet als ik ook werk. Dit is voor iedereen anders. Iedereen maakt zijn eigen keuzes daarin. Voor de één betekent dit stoppen met werken, voor een ander fulltime carrière maken en weer een ander gaat voor de parttime versie. Ik denk dat alles goed is zolang een ieder zich er zelf goed bij voelt.
Wij zijn daarnaast in de bijzonder luxe positie dat de kinderen twee dagen naar opa en oma mogen. De derde dag dat ik werk is mijn man thuis. Ontzettend luxe daar ben ik me goed bewust van.
Denken we er te makkelijk over? Misschien. Maar ik denk dat het vooral zoeken is naar weer een nieuw ritme. Het zal soms in de soep lopen, er zal niet iedere dag een supergezonde maaltijd op tafel staan en de dagen dat ik ook de avonden werk zal het aanpoten worden voor mijn man om ze alle 4 schoon en met volle maagjes in bed te krijgen. Maar wanneer we accepteren dat het niet altijd soepel verloopt, we niet altijd alle ballen in de lucht kunnen houden en goed plannen dan komt het vast goed. Dat accepteren wordt misschien wel het moeilijkste voor mij. Want niet alle ballen hoog willen houden dat moet ik soms nog leren. Maar we gaan ervoor. Met ons zessen en de hulp van lieve mensen om ons heen gaat dat lukken.
Dus gooi ik mijn gympen en korte broek in de hoek en haal ik de hakken weer onder het stof vandaan. Strijk ik mijn rokjes, pak mijn laptoptas en de luiertas in en ik ga. Ons “nieuwe” normale leven tegemoet. Om na een werkdag mijn hakken uit te schoppen en tevreden bij maar liefst 3 slaapkamertjes zachtjes naar binnen te mogen sluipen om ze nog even een nachtkus te geven.
Lieve groet,
Roos
You might also like
