PERSOONLIJKE BLOG NIENKE: EEN NIEUW AVONTUUR!

Veranderingen. De afgelopen maanden hebben een aantal grote veranderingen plaats gevonden, zoals de komst van Lovy en het naar school gaan van Jaelyn. Maar we gaan nog even door. What’s next? Emigreren! Say what?! Ja niet officieel emigreren hoor! Maar toch een soort van. Randy heeft namelijk een nieuwe functie en dat gaat om een buitenlandplaatsing. Dus we worden voor een periode van 3 jaar geplaatst in Duitsland. Ramstein Airbase.

Toen Randy zo’n 1,5 maand geleden voorzichtig bij mij polste wat ik ervan zou vinden om naar Duitsland te verhuizen, reageerde ik niet heel positief; “Als je me nou mee vraagt naar Curacao of Aruba, dan hoef ik daar niet eens over na te denken. Ik begin direct met pakken!;) Maar Duitsland??” Niet wetende hoe serieus het zou worden. Hij had interesse getoond in een functie op Ramstein en 3 weken geleden werd hij gebeld met de uitnodiging om op gesprek te komen. Ik stond op dat moment in de Jumbo. Mijn moeder wachtte met Lovy in de auto en Jaelyn zat op school. Enthousiast belde Randy mij op. Of ik even kon aangeven of ik met ons gezin naar Duitsland wilde verhuizen? Er popte allerlei vragen op bij mij. Hoe moet dat met de kinderen dan? Waar moet Jaelyn naar school? En wat zal dat met haar doen? Ik was in de Jumbo voor een pak melk(vervanger) en ik heb er bijna 15 minuten over gedaan. Natuurlijk kon ik niet even ja of nee zeggen op die vraag en hebben we het er eenmaal thuis even goed over gehad. Eigenlijk was ik verbazend snel om en hebben we diezelfde avond nog de knoop doorgehakt om te gaan. Mits hij werd aangenomen voor de job natuurlijk.

Op 5 december vond het gesprek plaats. Ik mocht mee, om alvast een indruk te krijgen van de omgeving daar. Lovy ging mee, want dat is wel zo makkelijk gezien ze nog volledig borstvoeding krijgt. En Jaelyn ging logeren bij opa & oma. Gelukkig wil Jaelyn dit zelf altijd heel graag en hebben we haar geen reden hoeven geven voor het logeren. We wilden Jaelyn pas inlichten als het definitief was.

Omdat het 4 uur rijden is (met een voedpauze voor Lovy ertussen 5 uur) gingen we 4 december die kant op en sliepen daar in een hotel vlakbij de basis. Ondertussen hadden we thuis online ook al naar huizen in de omgeving gezocht en zelfs al een bezichtiging besproken voor 5 december, 2 uur na het gesprek. Gelukkig kreeg hij direct te horen dat hij was aangenomen en konden we de bezichtiging door laten gaan. Het huis voldeed aan bijna al onze wensen. We moeten iets minder kieskeurig en veeleisend zijn hadden we online al gezien. Maar er is genoeg ruimte, zelfs voor logée’s, dus dat is het voornaamste. De keuken is zum kotsen (zo lelijk;)) maar dat gaat de pret niet drukken.

Een nieuw avontuur. Het is best een uitdaging, maar we kijken er echt naar uit! Het enige waar ik mijn hart nog even voor vast houd is hoe het Jaelyn zal vergaan en dan met name op school. Ze zal waarschijnlijk naar een International School gaan, waar ze alleen maar heel veel beter van zal gaan worden, maar toch. Dat is niet niks voor een meisje van 4. Inmiddels hebben we Jaelyn verteld over de verhuizing. We hebben eerst alleen verteld dat we gaan verhuizen naar Duitsland, omdat papa daar gaat werken. Haar reactie: “Maar dan ga ik ons huis en mijn kamer wel missen. Ik vond mijn bed net zo fijn.” Maar toen we uitlegden dat we ons huis aan houden en hier weer terug zullen komen, was het goed. We hebben verder niet gelijk alle consequenties op haar afgevuurd, maar wachten eerst even rustig af welke vragen het in haar oproept en zullen haar beetje bij beetje voorbereiden op wat ze kan verwachten. Tot nu toe heeft ze één vraag erover gesteld en dat was “Wat gebeurt er met onze kippen als we naar Duitsland gaan?” We hebben verteld dat we die naar iemand anders toe zullen brengen en toen zei ze wel een beetje beteuterd: “Dan ga ik onze kippen wel missen.” Maar zelf denk ik dat dat niet het voornaamste probleem zal gaan zijn.

Gisteren hebben we een voorlichting gehad over wat we allemaal moeten aanvragen/regelen en hoe het allemaal in zijn werk gaat. In februari gaat het allemaal gebeuren, dus dat schiet al op en we hebben nog genoeg te doen. Spannend! Maar eigenlijk zijn we er beide heel relaxt onder. Zoals altijd eigenlijk. Jaelyn vertelde ik vandaag dat veel mensen in Duitsland, waar wij gaan wonen, een andere taal spreken. “Ooh?” zei ze “Wat voor taal dan?” De meeste mensen daar spreken Engels en anderen spreken Duits zei ik. “Oh” zei ze “maar ik kan ook Engels. Hoor maar…” En ze begon alle kleuren in het Engels op te noemen en te tellen. Ik hoop zo dat ze dat zelfvertrouwen vast kan houden! Maar ik zal er alles aan doen om haar daarbij te helpen.