Lisa de Leeuw, 25 lentes jong. Trotste mama van Willem en samen met Jeroen (33). Wekelijks deelt ze een persoonlijke, eerlijke blog mét een vleugje humor. Lees je mee?
5 x dingen die bijna niemand van mij weet
In het kader van elkaar beter leren kennen vond ik deze eigenlijk wel leuk. Ik neem aan of ik hoop dat ik toch al wat vaste lezers heb opgebouwd inmiddels en die koester ik enorm! Ik vind het leuk om af en toe ook wat meer los te laten over mezelf zodat jullie niet alleen mijn humor (en Willem, haha) kennen maar ook ”Lisa”.
1. Dat ik een hypochonder ben
Ja, dat is nooit definitief vastgesteld of in een medisch dossier gezet, maar ik en ook de mensen om mij heen zijn daar 100% van overtuigd. Nu heeft dat ook vrij weinig zin want het is iets waar je controle over moet krijgen en dat moet je leren. In het kort uitgelegd: Hypochonder is iemand die van een mug een olifant maakt met lichamelijke klachten. Als ik pijn heb aan mijn knie of een bultje heb denk ik dat ik ziek ben en dat ik dood ga. Hard gezegd, maar dat is het, niet meer en niet minder. Anno 2018 heb ik dit goed onder controle en laat ik me niet echt meer leiden erdoor. Als ik ergens last van heb dan kan ik de zenuwen en het ”doordraaien” in mijn hoofd goed onder controle krijgen. Gemiddeld 1 keer per halfjaar heb ik nog weleens dat dat niet lukt. Het gevolg daarvan is eigenlijk bijna hyperventileren, wit weg trekken, misselijk en je hoofd niet meer op orde kunnen krijgen. Meestal schakel ik een vriendin in, mijn moeder of Jeroen die echt op me in moet praten tot dat ik weer redelijk gekalmeerd ben. Ik moet wel zeggen deze ”aanvallen” zo noem ik ze maar (lol) vaak gepaard gaan met stressvolle situaties of als er minder leuke dingen om mij heen gebeuren. Ik kan mezelf ontzettend slecht uiten, prater over gevoelens ben ik absoluut niet goed in dus het zou goed kunnen dat dit de manier is waarop mijn lichaam het uit. De tijden van 1x in het halfjaar was vroeger wel anders, ik had het eigenlijk altijd. Bij elk pijntje wat niet te verklaren was. En ik kan je vertellen dat was DOOD VERMOEIEND. Ik ben blij dat ik dit nu echt onder controle heb, en ik denk naar mate je ouder wordt dat dat steeds meer lukt.
2. Dat ik heimwee heb
OMG! Wat een giller! Vroeger als klein meisje kon ik nergens logeren, nog niet eens bij mijn buurmeisje. Dan tippelde ik om half 3 ’s nachts weer naar huis. Vreselijk! Me moeder werd er gek van! En elke keer weer proberen. Maar effe serieus, heimwee is echt het meest vreselijke gevoel wat er is. Alleen bij mijn oma’s kon ik logeren, verder echt nergens. Nu heeft dit zich dus omgezet in mijn gezin. Ik kan heel slecht mijn gezin verlaten voor een nacht. Als Willem uit logeren is en Jeroen en ik zijn samen een nachtje weg zijn dan heb ik er geen problemen mee, maar als ik zelf een nacht weg ga of ergens anders slaap (wat dus echt nooit voorkomt) komt dat gevoel van vroeger weer helemaal terug, raar toch? Echt dat heimwee gevoel naar mijn gezin en huis. Ja, echt idioterie maar krijg dat gevoel maar is weg! Dat is niet te doen.
3. Dat ik/wij nog steeds twijfelen over een 2e kindje
Dit vind ik echt een ding, en ook moeilijk om te bespreken. Ik heb zoveel vriendinnen die zo stellig waren dat ze sowieso graag 2 kinderen zouden willen hebben of zelfs 3. Maar wanneer weet je zoiets? Bij ons is het constant een twijfelgeval. De ene keer lijkt het me zo leuk, vooral als ik die kleintjes van vriendinnen zie, en aan de andere kant vind ik dit ook heerlijk. Ik geniet onwijs van Willem en laten we eerlijk zijn alles wordt steeds makkelijker. Willem gaat 5 dagen in de week naar school en ik heb in die tijd veel ruimte om te werken of mijn huishouden te doen. Jeroen is altijd veel weg i.v.m. de zaak dus we weten beiden dat er veel op mijn schouders terecht komt. Ik vind een business hebben leuk en ik kan mijn creativiteit erin kwijt, maar kan dat straks nog wel met eventueel een tweede? Alles wordt dan zo anders lijkt me. Ik vind het zo moeilijk en ik wacht maar steeds op dat definitieve gevoel van ”ja we gaan ervoor” of ”nee, het is goed zo.” Ik spreek nu voornamelijk voor mezelf natuurlijk, maar uiteindelijk beslissen we dit samen hoor (lol). Ik zou wel is willen weten wanneer jullie het zeker wisten en heb je ook alles aan elkaar afgewogen? En dan moet je natuurlijk nog maar afwachten of het lukt.
4. Dat ik geen vader meer heb
Al 6 jaar niet meer. En dat was voor mij echt een heftige periode en voor Jeroen ook. Mijn vader overleed in 2012 en in dit jaar kreeg ik net een relatie met Jeroen. Je kunt je voorstellen dat dit voor een net nieuwe vriend ook een lastige situatie is.
Mijn vader heeft toen ik 12 was een herseninfarct gehad, lekkere leeftijd ook als je dochter in de pubertijd zit. Je begrijpt dat ik de boel flink heb geterroriseerd in die tijd. Net naar de middelbare school, nieuwe vrienden andere interesses. Ja het was me wat. Een herseninfarct op zich is al moeilijk. Ik weet nog goed dat ik de ziekenhuis kamer binnen kwam en ik wist totaal niet wat ik moest verwachten. Ja, leuk een herseninfarct maar wat betekend dat dan? Weet ik veel, dacht ik toen. Toen ik naar hem toe liep werd me dat gauw duidelijk. Het was niks meer, het was helemaal niet meer mijn vader, het was een hoopje bij elkaar met een scheve mondhoek, een verlamde arm en hij praatte niet tegen me. Wat was dit nou? Vanaf dat moment stond bij mij alles op zijn kop en was ik vooral heel boos. Hij kon mijn naam niet zeggen en zijn blik, die stoere vertrouwde blik, was ineens weg.
Gone with the wind.
De maanden daarop volgde voor hem ontzettend zware therapieën en heeft hij een tijd in de Trappenberg gewoond. Een revalidatie centrum met typische ziekenhuis lucht, 1 van de redenen waarom ik niet graag in zulke ruimtes meer kom, je herinneringen komen weer naar boven. Maar hoe veel therapie hij volgde, en hoeveel hij naar logopedie ging, deze man leek van geen alles meer op mijn papa. Ineens waren de rollen omgedraaid, hij het kind en ik de volwassene en dat is als puber heel moeilijk te bevatten. Ik had met mijn vader een onwijs goede band. We lijken op elkaar (ja, we hebben zelfs dezelfde rimpel) we gingen alle pretparken samen af, we gingen naar de film, we deden echt wel leuke dingen samen ondanks dat hij van de kroeg en een neut hield. Ja, eigenlijk was je wel mijn maatje. Een vader vader is hij nooit geweest hoor, maar dat maakt ook niet uit en dat was ook niet nodig. Die band was sowieso al sterk genoeg.
Hij heeft nog even bij ons thuis gewoond maar dat was niet te doen. Te druk voor hem en wij moesten eigenlijk veel op onze tenen lopen. Dat was dan ook het einde van ons gezinsleven, mijn ouders konden niet meer samen blijven. Ondanks het herseninfarct heeft mijn vader altijd door gerookt en gedronken. En ik hoor je denken, waarom? Daar stop je toch mee? Als je verslaafd bent en dan ook een herseninfarct krijgt is dat allemaal niet zo makkelijk. En wat had hij nog? Ja, ons. Maar alles is op 40 jarige leeftijd van hem afgenomen, hij kon helemaal niks meer. De jaren daarna zwakte alles af en ook zijn lichaam was langzaam maar zeker aan het opraken. Op 47-jarige leeftijd is mijn vader overleden in het ziekenhuis.
Mijn vader heeft altijd een leven geleid wat hij zelf wilde dus dat kunnen ze hem niet meer afpakken. Het eerste jaar ging er eigenlijk geen dag voorbij dat ik niet aan hem dacht. Nu is dat wel anders, ik denk er nog wel aan maar op een andere manier. En soms komen die tranen heus wel opzetten. Vooral met momenten dat ik Willem dingen zie doen, dat ik dan denk: ” goh, daar had die ouwe bij moeten zijn”. En natuurlijk in sommige situaties als ik zelf soms moeilijk zit dan denk ik ook wel ja, verdorie. Als jij er nou was geweest, jij had me wel begrepen. Die dingen zullen denk ik altijd blijven en ik hoop ook dat die mafkees stiekem mee kijkt vanaf boven. Dat weet ik eigenlijk wel zeker.
5. Dat ik onzeker WAS
Ja, dat heeft bijna iedereen en daarom heb ik de nadruk op ”was” gelegd. Sinds een paar maanden is dat gevoel namelijk ineens weg. Helemaal WEG. Weet je, ik vertelde laatst dat ik aan Weight Watchers deed en dat eeuwige afvallen, maar moet je luisteren, ik zit op dit moment zo lekker in mijn vel. Ik vind het wel best zo. Ik hou rekening met eten, dat natuurlijk wel, maar als ik mijn hele leven zo blijf dan ben ik een tevreden mens. Ja die rolletjes op mijn buik zitten er nou eenmaal en het feit dat ik geen maatje 36 heb maar maatje 38/40 dat is dan maar zo. Ik voel ook dat ik het uitstraal en ik vind het echt een fijn gevoel. Ik hoop ook oprecht dat er steeds meer vrouwen zijn die hun eigen lichaam gaan accepteren. Ik was vroeger echt heel erg onzeker en dat is echt een rot gevoel. Dit gaat natuurlijk voornamelijk om uiterlijk. Onzekerheid met betrekking tot opvoeding of werk dat heb ik nog steeds en dat heeft ook iedereen denk ik. Dat is ook gezond. Dus aan alle vrouwen, je bent mooi zoals je bent en probeer jezelf te accepteren. En staat het iemand niet aan? Dan maar lekker niet, dikke fluit! En zoals mijn schoonmoeder zou zeggen: DL10B (dikke lul 10 bier!)
Liefs Lisa,
Check hier ook de gave win-actie van Lisa > Win een BBQ-vleespakket t.w.v. €60,-
