De 2,5 week zonder papa zitten er bijna op. Toch is de tijd best snel gegaan, gelukkig. Maar ik vind ’t wel met de dag spannender worden. Hij vertrok toen ik 36 weken zwanger was. Toen was er een kans dat ik zou gaan bevallen. Maar inmiddels ben ik 38 weken en die kans dat de bevalling begint wordt steeds groter. Elke avond als ik naar bed ga, denk ik; ik hoop maar dat het rustig blijft. In bed spreek ik m’n kleine meid in m’n buik nog even toe of ze wel wacht tot papa thuis is. Als ik ’s morgens wakker word en alles voelt nog rustig, ben ik weer even opgelucht. Als ik even een soort van pijn in m’n buik of rug voel besluipt me de angst toch wel direct even van; laat het alsjeblieft niet nu beginnen. Naast ’t feit dat ik zijn gezelschap mis, ben ik dus heel erg blij als hij weer thuis is zaterdagavond. En dan kan het rustige (af)wachten echt beginnen. Verder heb ik wel geluk gehad dat ik nog geen echte voorweeën heb of heb gehad. Hoewel dat niets beloofd over dat de bevalling nog even uit blijft.
Toen ik zwanger was van Jaelyn had ik een week voor de bevalling veel voorweeën. Daarna was het een paar dagen rustig en daarna begon de bevalling “ineens”. Nou ja ineens, ik werd die ochtend rond 9:30 wakker door een steek in mijn buik. Heel vreemd, maar ik wist op dat moment niet of ik dat had gedroomd of dat het echt was. Gedurende de dag had ik wat last van rommelige darmen en ik voelde me iets anders dan anders, een soort van koortsachtig. Ik appte al gelijk naar Randy dat het misschien wel eens een begin zou kunnen zijn van de bevalling, maar dat ik geen idee had of dat zo zou zijn. Vanaf een uur of 15:00 kreeg ik het idee dat ik wel eens weeën zou kunnen hebben, ik merkte een soort buik- en rugpijn die kwam en ging. Ik probeerde het te timen, maar er was geen pijl op te trekken, heel onregelmatig. Toen Randy even na 17:00 thuis kwam waren de weeën iets in sterkte toegenomen en ik zei dat ik vermoedde dat dit wel een begin was. Maar ik twijfelde nog steeds heel erg of dit wel weeën waren en niet gewoon wat voorweeën/rommelen. Rond 18:00 belde ik de verloskundige en vertelde over mijn twijfels. Die adviseerde mij te gaan douchen en daarna te kijken of het afzwakte of doorzette. Dus dat deed ik. Het zwakte niet af, dus rond 19:30 belde ik weer. Ze zou even langskomen om te kijken. Tegen 20:15 was ze er en na wat vragen te hebben gesteld keek ze of ik al wat ontsluiting had. Ik had 1 a 2cm zei ze en ze besloot me gelijk even te strippen omdat ze het idee had dat het nog wel heel lang zou gaan duren. Toen werd ze gebeld en moest met spoed naar een andere bevalling toe. Ik heb toen, nog steeds liggend op m’n zij, de weeën opgevangen, terwijl ik zo goed mogelijk Expeditie Robinson probeerde te volgen. Om 21:30 braken plotseling mijn vliezen, alsof er een hele grote, volle waterballon kapot sprong in m’n buik, gevolgd door een vloedgolf over ons bed heen. Terwijl ik even naar het toilet ging en me omkleedde, verschoonde Randy ons bed. Daarna ging ik weer terug in bed liggen op m’n zij en de weeën namen in kracht toe. Randy belde de verloskundige om te zeggen dat mijn vliezen gebroken waren en de weeën steeds krachtiger werden en er zou weer iemand naar ons komen. Even na 22:00 was de verloskundige er (een andere dan eerder die avond) en ze ging meteen kijken hoeveel ontsluiting ik had. Ze zei: “Je hebt 8 a 9 cm ontsluiting. Ik ga even m’n spullen uit de auto halen.” Direct nadat ze dat zei kreeg ik enorme persdrang. Dat riep ik! Zij stond in de deuropening (ik zie het nog precies voor me) en zei tegen mij: “Wat je ook doet of voelt, alles weg zuchten. Niet persen! Ik haal even m’n spullen.” Tegen Randy zei ze: “Maak jij even de kruikjes klaar?” Randy vroeg: “Voor Nienke?” “Nee, voor de baby” zei ze. “O!” zei Randy en ik zag ‘m een soort van schrikken. Het ging even wat sneller dan hij in de gaten had.
Wat achteraf bleek was dat ik geen 8 a 9cm had toen ze keek, maar al volledige ontsluiting. Maar de verloskundige moest alle spullen nog gaan pakken en we woonden in een appartement, op de vijfde etage. Daarom, om mij rustig te houden, had ze gezegd dat het 8 a 9cm was. Onderweg naar haar auto had ze haar collega gebeld, die eerder die avond bij mij was geweest. Die collega kwam ook en samen legden ze alle spullen klaar. De kraamzorg werd ook gebeld. Om 22:50 mocht ik dan eindelijk beginnen met persen. Randy filmde de hele bevalling, dat wilde ik graag. Om 23:20 belde de kraamhulp aan. Ze snapte de weg in het appartementencomplex niet, waardoor ze nog twee keer opnieuw moest aanbellen en uitleg moest krijgen hoe ze bij ons moest komen. Hierdoor was ik een beetje afgeleid, zeiden de verloskundigen achteraf. De kraamhulp had net goed en wel haar jas uit getrokken en daar was Jaelyn! Om 23:32. Ik mocht haar zelf aanpakken en het laatste stukje eruit trekken. Dit verraste me, want ik wist helemaal niet dat dat kon of mocht. Dat vond ik extra mooi en bijzonder! Ja en vervolgens natuurlijk overspoeld met blijdschap, dankbaarheid en ongeloof. Mijn meisje is er! En ze is zo mooi! Wauw!
Op dat moment wist ik al dat ik dit heel graag nog eens mee wilde maken. We wilden allebei heel graag een broertje of zusje voor Jaelyn. Dat hebben we altijd geweten en dat is nooit veranderd. Ik heb altijd een enorm goed gevoel over gehouden aan de bevalling en mede daardoor heb ik totaal geen zenuwen voor de komende bevalling. Ik kijk er zelfs naar uit. Ik wil graag, net als toen, thuis bevallen en hoewel ik me echt wel besef dat het alle kanten op kan gaan, heb ik er alle vertrouwen in dat het weer een goede bevalling gaat worden. Het enige waar ik me nu nog heel even een beetje druk om maak is of papa wel erbij kan zijn. We gaan het zien.
Direct na Jaelyn’s geboorte. Zie je die bolle wangen? Ik ben zo benieuw of haar zusje die ook heeft.
Op de regenachtige dagen kunnen we ons ook goed vermaken binnen. Jaelyn vindt het gelukkig heerlijk om te verven, tekenen, knutselen, kleien of samen een spelletje te spelen.
Jaelyn en ik kregen deze week veel bezoekjes, van beide opa’s en oma’s en ook tante Noukie met nichtje Ize.
Ook deze week maakten we outfit foto’s voor ons blogje voor Kindermodeblog.
Bij gebrek aan fotograaf, nu Randy van huis is, maakten we wat foto’s met behulp van de self-timer. De angst besloop me dat ik misschien geen buikfoto’s meer kon maken. Heel blij met deze foto.
Yes! Papa komt bijna thuis!”
Lees hier ook Nienke haar vorige blog
