Afgelopen zomer vertrok Marije samen met haar man en kind naar de andere kant van de wereld. Naar Kuala Lumpur, om precies te zijn. Op Mama Glossy vertelt zij over hun expat avontuur. Lees je mee?
GEEN KLEUTER MEER
En dan ineens is het zover, de laatste schooldag. Veel ouders staan op het ‘schoolplein’ hun kroost op te wachten om de laatste schooldag te vieren en zich daarna te haasten naar het vliegveld. ‘Waar ben je deze zomer?’ Is de meest gestelde vraag de laatst week. Veel families gaan naar ‘huis’ en daarna nog op vakantie. Niemand blijft in KL. ‘KL is like a ghosttown’.
1e jaar
Alweer een schooljaar voorbijgevlogen. Mees zijn eerste schooldag staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik zie ons nog staan. Achter mij verscholen een klein jochie die zijn vertrouwde beertjes dicht tegen zich aan drukt, ik lichtelijk nerveus. Je huilende of eigenlijk schreeuwende kind ‘Mam, ik vind het spannend, laat me niet alleen, Maaahmaaaa….’ achter laten in een klas met kinderen die hij niet verstaat. Dat moment, dat beeld, die blik in zijn ogen, zijn stem, maar vooral het gevoel zal ik nooit vergeten. Evenals de andere keren dat Mees verdrietig en boos de klas uit rende.
Gelukkig hebben blije, mooie, lieve, grappige momenten al vrij snel de overhand en gaat het onwijs goed. Nu gaat een slungelig jochie steppend naar school, zegt de guards gedag om vervolgens huppelend (dat gelukkig nog wel) over het schoolplein te gaan op weg naar zijn vriendjes. Ik ben totaal niet meer in beeld.
Het onzekere jochie is inmiddels veel zelfverzekerder geworden. ‘Mam, ik kan zelf wel op mijn step naar school, je hoeft me niet te brengen’. Zo zelfverzekerd dus. Met de voorbij denderende schoolbussen, hele families opgestapeld op een klein brommertje en de metersdiepe gaten in de weg of kluwen laaghangende elektriciteitskabels ren ik voorlopig nog achter hem aan.
Hoe het kinderbrein werkt is mij nog steeds een raadsel, Engels spreekt Mees inmiddels vloeiend. Waar ik nog een Nederlandse tongval heb, hoor ik bij hem af en toe een Amerikaans accentje en soms zijn moeder subtiel corrigeert in uitspraak of helpt het juiste woord te vinden. ‘Uhm mam, bedoel je soms een apron?’. Tegenwoordig is het een mix van Engels en Nederlands, oh en een beetje Spaans. Alsof één vreemde taal leren nog niet genoeg is. Thuis blijf ik structureel Nederlands praten ook al wordt de vraag veelvuldig in het Engels gesteld.
Net zoals in Nederland krijgen we aan het eind van het jaar al Mees zijn werkjes van art, music, math, writing & reading etc. mee naar huis. Tussendoor hebben we al veel tekeningen, knutsel- en schrijfwerkjes meegekregen. Alleen nu kwam de klapper met een art map vol tekeningen en schilderingen van soms wel een meter groot. Mees heeft nog nooit zoveel getekend als dit schooljaar. Al heeft hij zo zijn eigen mening. ‘Wow Mees heb je dat allemaal gemaakt? Ja, maar ik hou niet zo van tekenen, discovery time en recess is veel leuker’.
En nu?
De laatste schooldag eindigt met een ‘clapping out’. Vanaf de gang, door de hal tot aan de schoolbus pick-up plaats vormen ouders, leraren en schoolpersoneel een klappende haag waar alle kinderen doorheen lopen.
Huppelend komt een blije Mees op mij af gelopen. ‘Mam, nu mag ik echt naar Grade 1!’. Bij het zien van dat blije koppie stroomt een golf van trots en liefde door mijn aderen. Het besef is er ineens: Mees is op weg een zelfstandig ‘manneke’ te worden. Mijn kleine jochie is geen kleuter meer.
You might also like
