We willen even weg met z´n viertjes. Gewoon, hop vliegtuig in, paar uur later landen en neerstrijken in een relaxed hotel met zwembad voor onze peuter. Nu vind ik het zoeken van een vakantie ronduit vervelend; op internet vliegen de aanbiedingen je om de oren en als je er vervolgens op klikt is die aanbiedingsprijs nergens te bekennen. Drie dagen eerder vertrekken kan zomaar een flinke duit schelen. En als het je niet eens zoveel uitmaakt waar je precies naar toe gaat ben je helemaal de klos. Heb je eindelijk iets gevonden, dan zorgen de vluchttijden ervoor dat een gewone vakantie met het gezin verandert in een idioot plan omdat je om 04.00u ’s nachts blijkt te vertrekken. Gevolg? Je moet gewoon ALLES bekijken. Ik dan. Van voor naar achteren. Pfff, ellende.
Seizoen, budget en bekkeninstabiliteit beperken de keuze. Drie avonden van grondig onderzoek verder zouden we naar Kaapverdië gaan. Lekker zon, zee, strand en zwembad. Yesss!
Helaas. Met “als het niet echt noodzakelijk is zou ik het niet doen met zo’n jonge baby” en een waslijst vol risico’s bederft de GGD de vakantiepret. Fuck it. Ik was net klaar met mijn zoektocht! Tuurlijk kan ik die adviezen in de wind slaan, maar dat voelt niet goed. Dubai wordt het nieuwe reisdoel. Na een weinig bevlogen zoektocht dringt de tijd inmiddels en loopt de agenda vol. Nul motivatie om nog iets te vinden tussen die beschikbare data en in de vakantie-jungle.
Ineens was daar een nieuwsbrief met aanbieding. Met een subtropisch zwemparadijs waar dochterlief compleet gelukkig van gaat worden. Lam van vruchteloos vakantie-zoeken beseffen we ons waar het eigenlijk om gaat: even gezellig eruit met ons gezinnetje. En tegemoet komen aan de onverzadigbare liefde voor het zwembad en de glijbaan van Roos. Zo boekten we onze eerste ervaring in een vakantiepark. Ik pak veel te veel kleren en spullen en een luttele 30 minuten later zijn we op plaats van bestemming. (We hadden ook best iets verder weggewild maar hé die deed niet mee in de aanbieding..!)
On-ge-lo-fe-lijk wat voor een mensen er rondlopen in een vakantiepark. En erger nog: wij liepen er óók! Ik heb mijn ogen uitgekeken. Nooit geweten dat het zó erg was.
We worden geholpen door een onnozele 16-jarige achter de balie waarna we naar ons huisje kunnen. We passeren ietwat vadsige parkbezoekers in joggingpak en kinderen met ongekamde haren, eveneens in joggingbroek en regenlaarzen. Vermoeid ogende ouders in felgekleurde windjacks met kinderen van een jaar of zeven komen ons tegemoet. Het is ijskoud, grauw en het miezert een klein beetje. OMG!
Dolgelukkig is Roos als we de deur van ons huisje openen. Een stápelbed! Een bad! En eenden die voorbij het raam stappen. Haar blije gezicht compenseert de muffe lucht die in het huis hangt.
Roos kan niet wachten om naar het zwembad te gaan. Eenmaal voorzien van bikini en vleugeltjes wil onze waterrat niets meer behalve zwemmen. Geen tijd voor ranja of iets lekkers: zwemmen!
In het zwembad zijn veel spekkige lijven in verschoten badkleding te bewonderen: uhhhh hou die joggingbroek maar aan! En stop acuut met friet eten om 11u ’s ochtends. En prop je tienjarige niet vol met Nibbits in plaats van lunch. Leuk, mensen kijken.
Bart moet mee van de glijbaan af. Drie dagen lang, non stop. Tot zijn zwembroek het begeeft (!) en ik aan de beurt ben. Geringschattend besluit Roos mij uit eigen belang het voordeel van de twijfel te geven. In de grote tunnelglijbaan gaf ze me -serieus!- een klopje op mijn been en zei: ‘goed zo mama’. We gingen kopje onder en toen we bovenkwamen riep ze het nog eens. Goh, kennelijk verwachtte ze niet veel van mijn ‘glijbaan-capaciteiten’. Haar zachte peuterarmpjes om mijn nek en haar stralende gezichtje als ze van de glijbaan komt… Liefde! Na het zwemmen gaat Bart eropuit om brandhout voor de open haard te halen. ’s Avonds zitten we gezellig -in onze joggingbroek- aan de kaasfondue met een knetterend haardvuurtje op de achtergrond. Kneuterigheid ten top, maar Dubai was niet gezelliger geweest!
