Carnaval staat voor de deur. Eindhovens carnaval welteverstaan, totáál verschillend van Limburgs carnaval. Op een paar Brabantse carnavalskrakers na, wordt er veelal apres ski muziek gedraaid, en is een outfit vooral bedoeld om er leuk uit te zien. En voor sommigen zo sexy (of sletterig?) mogelijk. Zonnebank-bruine stereotiepjes met diep decolleté en overdosis lipgloss gaan als kapiteins, army babes en SWAT teams. Duffe grieten kiezen een klokkende roze halterjurk met witte polkadots. En als ze gek doen hebben ze er een kek boblijn-pruikje bij op om hun korte pittige kapsel uit het dagelijks leven te verbloemen.*
Maar wat doe je als thirty something moeder van twee? Ik zit niet te wachten op de buurman van mijn ouders die met zijn ogen gericht op mijn decolleté vraagt hoe het met me gaat. Ennuh ik hou best van een beetje bloot. En een beetje strak. En een beetje kort. En een beetje sexy… Ieder jaar ga ik samen met vriendinnen de uitdaging weer aan en op zoek naar een nieuwe carnavalsoutfit. Die dus aan alle bovengenoemde eisen moet voldoen en het liefste daarbij óók nog eens origineel moet zijn. Ik haal alle carnavalsdozen van zolder en bekijk tegen beter weten in of er iets leuks in zit voor dit jaar. Ik kom een superscary Boze Wolf masker tegen dat Bart eens vijf minuten droeg toen ik als Roodkapje ging.
In pyjama en klaar om naar bed te gaan ontdekt Roos ineens die bakken vol verkleedkleren. Ze kan haar geluk niet op en slaakt verrukte kreten bij alles wat ze tegenkomt. Ik heb er ook wel lol in en pak voor de grap dat Boze Wolf masker. Ik sneak het ongezien de kamer uit en zet het op m’n kop. Vervolgens kom ik met een sprong en mijn beste Boze Wolf brul de kamer weer in, waar mijn nietsvermoedende peuter in haar roze pyjama kijkt naar al het leuks in de carnavalsdozen. Die schrik op haar gezicht. Enorme ogen waar direct de tranen inspringen. En een gil. Echt waar. Ik weet niet wát ik dacht. En ook niet waaróm ik het deed, maar uiteraard had ik direct spijt. Ze heeft een half uur beneden op de bank bij moeten komen. Fijn, zo’n moeder. Een goed staaltje bad parenting. Haha, oeps!
Gelukkig is Roos door mijn flater niet genezen van carnaval. Opgetogen kiest ze -hoe verrassend- voor Elsa. Het is een jurk waar ik vroeger echt enorm jaloers op zou zijn geweest. We hebben ook schmink gekocht waarmee ik een mooie versiering op haar gezicht wil maken. Ik zeg ‘wil’ en niet ‘ga’ want het is nog maar te bezien of het gaat lukken! Alle Youtube tutorials ten spijt, maar het blijft eruit zien alsof ik het met mijn linkerhand heb gedaan. Roos moet er desondanks aan geloven en ook Lucas ontkomt niet. Teleurgesteld in het lelijke resultaat besluit ik maar op mezelf te oefenen. Het mislukt keer op keer grandioos, waarop Roos voorstelt dat zij het wel eens zal doen. Ik eindig met klassieke koppoters op mijn wangen.
Tijdens het schminken zoek ik carnavalsmuziek op en kom uit bij een playlist vol carnavalsmuziek met de gebruikelijke schunnige teksten. “Schudden met dat kontje, Snollebolleke” is er één die vorig jaar populair was. Dit jaar is er een nieuwe variant: “Springen Nondeju”. Roos houdt wel van verkleden en van dansen. Het feit dat mama als een dolle mina mee door de huiskamer danst maakt ‘carnaval’ direct populair bij mijn driejarige dochter. ‘Springe Oneju’ gilt Roos en springt ongecontroleerd voor Lucas heen en weer. Lucas kraait van de pret, zolang ‘ie mee mag doen maakt het hem niet uit. Bart kijkt ondertussen Ridiculousness op MTV en het hysterische gelach van Chanel Westcoast op de achtergrond maakt de gekte compleet.
Er gaat geen dag voorbij dat Roos ‘carnaval wil vieren’ en ‘springe oneju’ wil horen. OMG! Ik weet niet goed of ik het komisch vind of een tikje tokkie. Zaterdag begint carnaval voor Roos. Ik kijk nu al uit naar de pret op haar gezicht bij het zien van carnavalswagens, iedereen verkleed en overal muziek. Spríngen Nondeju!
*Voor ik mensen beledig: ik overdrijf nu een beetje he..! Alles draait om de totale uitstraling plus persoonlijkheid van iemand.
You might also like
