Door Karin:
Waar ik dacht dat ik het met één kind al druk had, vraag ik me nu af wat ik al die tijd gedaan heb. Op tijd zijn is voor mij altijd een uitdaging geweest. Nu met inmiddels twee kinderen lijkt het echter haast een onmogelijke taak. Waar ik eerst een ‘acceptabele’ 10 minuten te laat kwam, heb ik deze week het record bereikt van een dikke 50 minuten te laat. Ronduit frustrerend.
Lucas brult, nee krijst, om zijn fles. Beneden zeurt Roos met volle overgave om de iPad; ik hoor dat Bart zwicht. Hij en onze dochter hebben zojuist een grote kom havermout naar binnen gewerkt. Ik kom net onder de douche vandaan en probeer mezelf zo snel mogelijk aan te kleden. Waar ik eerder nog wel eens wilde verzanden dankzij keuzestress trek ik tegenwoordig gewoon het eerste beste uit de kast. Haar in een snelle knot en hóp naar beneden. Opmaken gaat wel ergens tussendoor. Net als ontbijten.
Ik mix yoghurt met cruesli voor mezelf, maak een fles voor Lucas, smeer boterhammen voor ‘je-weet-maar-nooit’, leg een tussendoortje klaar, meet een voorraadje poedermelk af, pak de luiertas in en probeer niet te vergeten wat er nog ontbreekt vóór ik zometeen in de auto zal stappen. Lucas verslikt zich inmiddels bijna van woede en trapt zijn sokken uit van razernij. Als een soort van estafette-runner pass ik Bart zijn fles, die ‘m vervolgens snel in bron van het geluid stopt. Nijdig maakt Lucas wel nog even zijn huil ‘af’ voor ie de eerste slok neemt. Met een grote zucht van verlichting -of verontwaardiging?- begint ie aan zijn fles. We liggen op schema, dus dat is mooi.
Roos houdt ondertussen haar ogen strak gevestigd op de iPad. Terwijl ze via YouTube steeds weer de meest vreemde filmpjes weet te vinden (Spiderman die de strijd aangaat met prinses Elsa uit Frozen, gespeeld door volwassen mensen in lelijke kostuums?!) geeft het mij de kans haar toonbaar te maken voor de buitenwereld. Dus, hoewel niet echt opvoedkundig verantwoord kies ik inmiddels eieren voor mijn geld en doe ik er mijn voordeel mee. Zo nonchalant en luchtig mogelijk. Want als onze driejarige in de smiezen krijgt dat het een en ander “moet” gebeuren, is de kans groot dat ze niet meer mee wil werken. Ik neem een hap van mijn ontbijt en terwijl ik druk bezig ben met haar voeten in haar stugge dr. Martens te wringen, beseft Roos plotsklaps dat ze naar de wc moet. En wel NU. Ok. Kind op de wc en intussen snel naar boven waar ik zo snel mogelijk de ontbrekende spullen voor de luiertas bijelkaar gris. Weer beneden blijkt dat de maillot niet droog is gebleven. Roos is al plassend van de pot gesprongen dus ook daar de nodige nattigheid. GRRRRR!!! Adem in, adem uit. Die troep ruim ik later wel op, nu eerst zorgen dat we allemaal in de kleren komen. En blijven. Positief is dat ik niet nog eens naar boven hoef want de reserve kleren van Roos ben ik net boven gaan halen. Ik app mijn afspraak dat het een kwartiertje later wordt.
Ondertussen heeft Lucas de fles leeg en ook al een flinke boer gelaten. Mooi. Bart gaat naar zijn werk. Voor ik naar boven ga om Lucas’ luier te verschonen, neem ik nog een hap van mijn ontbijt en druk ik Roos op het hart om vooral even leuk te blijven kijken naar die iPad. Gelukkig werkt Lucas mee, plast ie niet onverwacht tijdens het verschonen en blijft zijn zojuist geconsumeerde maaltijd ook binnen, dus het gaat relatief snel. Beneden hoor ik echter geluiden die vanalles kunnen betekenen. Haastig dender ik de trap af om de schade te aanschouwen… complete chaos dankzij een omgekiepte doos met Duplo. Plus de inhoud van een doos met onbestemde prullaria. Niks kapot, dus niks om me druk over te maken; ook dit zien we later wel weer.
Lucas in Maxicosi: check. Roos in jas en sjaal: check. Moeders in jas en sjaal: check. Portemonnee, telefoon, huissleutels, autosleutel… Luiertas: volgens mij ook compleet. O nee, extra reserve kleren voor Roos! Want die ik had gepakt zijn al in gebruik. Ik had het al warm maar na twee trappen op en af in mijn winterjas, compleet oververhit.
Shit, die 15 minuten zijn toch wel wat uitgelopen. En ik moet nog vertrekken…
Snel naar buiten nu. Ik zwiep Lucas in zijn maxicosi de stoep op, dirigeer Roos naar buiten en ram de wandelwagen over de drempel van de voordeur. Ik wil de deur op slot draaien als Roos er op stáát om haar knuffel mee te willen nemen. Godzijdank ligt dat ding op de bank in de huiskamer en is zo gepakt. Geluk bij een ongeluk, want ik zie in het voorbijgaan mijn make up tasje staan: o ja dat moest ook nog! Ik trek de deur achter me dicht en probeer niet te denken aan de compleet ontplofte situatie die ik achterlaat.
De auto in, iedereen in de riemen en we zijn vertrokken. Zo goed en zo kwaad als het gaat maak ik mezelf op in de reflectie van de autospiegel. Goed is goed, het moet maar zo.
Vijftig minuten, VIJFTIG HELE MINUTEN, ná de afgesproken tijd arriveer ik op plaats van bestemming. Zucht. KOFFIE!!!
You might also like
