Door Karin:
Roos is dolgelukkig met haar nieuwe broertje. Steeds wanneer ze terugkomt van weggeweest – al is het even met papa naar de supermarkt- stelt ze dezelfde vraag voor ze over de drempel stapt: ‘is mijn broertje er nog?’ En niet alleen omdat ze hem zo lief vindt, maar omdat ze toch stiekem ook een béétje jaloers is. Onbewust. Wie weet wat er allemaal gebeurd als zij weg is… Die nieuwe baby mag niet de nieuwe favoriet worden! Dus, dingen waar ze normaal gesproken altijd voor te porren is: een stukje fietsen, naar de kinderboerderij, naar het speeltuintje… daar wil ze nu niets meer van weten. Het eens zo ontzettende papa’s-kind blijft nu aan de spreekwoordelijke rokken van mama hangen.
De echte peuterclichés worden werkelijkheid. Tijdens het verschonen van zijn luier of zodra Lucas de fles krijgt, gebeurd er iets met Roos. Ze plast dan lukraak ergens in een hoek (..!), laat zich dramatisch op de grond vallen om vervolgens keihard te huilen en ga zo maar door. ’s Avonds naar bed is geen optie en het gebeurt regelmatig dat Roos compleet hyper van vermoeidheid om 21.00u voor de zesde keer uit bed komt en wéér ‘eventjes moet kijken naar Lucas’. Of moet plassen. Of water wil drinken. Of, tja, wat dan ook! Aaaargh!!!
Gelukkig is Roos inmiddels gewend aan de situatie en vindt ze het oprecht leuk met haar broertje. En, hoe vreemd het misschien klinkt, ík ook (toch fijn ;-). Ik had er niet zo’n voorstelling bij, bij een tweede kind. Hoe gaat dat dan, kun je je aandacht wel verdelen enzovoorts. Maar een van de leukste dingen van twee kids vind ik de interactie tussen die twee. Werkelijk waar, verbazingwekkend. Het viel me voor het eerst op toen ie pas vier weken oud was: Lucas volgt zijn grote zus in alles wat ze doet. Hij verdraait haast zijn nek om haar geluid -want veel zal ie nog niet zien- te kunnen volgen. Hij probeert ook om haar voor zich te winnen, met lachjes en geluidjes reageert hij op Roos haar spel. Hoe hard er dat soms ook aan toe gaat. Regelmatig zwiept ie met zijn wipstoel van links naar rechts omdat dat volgens Roos ‘hartstikke leuk’ is. Klimt ze in z’n ledikantje en laat hem wakker schrikken van een priemende vinger in zijn wang of gaat als een dolle springen op het matras. Maar huilen, ho maar; Roos wordt beloont met lachjes en kraaien. Zijn aanpak werkt, want ook voor Roos hoort Lucas er helemaal bij. Hij is onderdeel van haar rollenspellen ‘Ik ben Peppa Pig. Jij bent George’ – en noemt hem vervolgens de hele middag George. Wanneer ze gezongen heeft verzorgt Lucas het applaus: Roos klapt dan in zíjn handjes. Voor we de deur uitgaan voorziet ze zichzelf en hem van een speelgoedje ‘hier wil Lucas mee spelen mama’.
Echt. Zó schattig om die twee samen te zien! #verliefd
