The lazy days are over… na vier maanden zwangerschapsverlof ga ik weer aan de slag! Na maanden waarin flesjes, slaapjes, huiltjes en luiers zowel mijn dag- als mijn nachtritme bepaalden sta ik nu weer even zèlf in het middelpunt van mijn eigen gedachten. Het was fijn thuis hoor, en ik geloof ook absoluut dat je na een zwangerschap en bevalling die tijd nodig hebt om weer te aarden en aan de slag te gaan. Maar de tijd is rijp, let’s do it!
Hoewel ik er veel zin in heb, ben ik ook een beetje zenuwachtig. Niet omdat ik bang ben voor mijn collega’s -haha!- maar omdat ik me toch lichtelijk zorgen maak om het hele ochtendprogramma dat afgewerkt moet worden. (Je hebt misschien mijn blog gelezen over hoe het er bij ons aan toe gaat vóór ik kan vertrekken? Nou, dan weet je dat die zorgen niet geheel ongegrond zijn…) En ditmaal zit er ook nog een echte deadline aan, want 50 minuten te laat op kantoor is een NO GO.
Geheel in strijd met mijn normale aanpak waarbij ik ’s ochtends snel wat kleren uit de kast of van het wasrek gris en minimaal 3x naar boven en beneden sjees, heb ik ditmaal de avond van te voren braaf al kinderdagverblijftasjes gemaakt voor mijn twee kids. Ik heb kleertjes uitgezocht om te dragen: van onderbroek tot schoenen en zelfs de haarelastiek hangt klaar op een hanger in de kast. En: mijn eigen outfit hangt ook voor het grijpen. All set!
Maar goed ook, want ik ben geen ochtendmens. Als er te veel dingen op de to do list staan direct als ik uit bed moet draai ik me liever nog een keer om. ’s Ochtends mijn haren wassen, daarna droog föhnen en stylen? Een goede reden voor een extra snooze momentje. Laat stáán die hele riedel met twee kinderen afwerken. SNOOZE.
Op de dag vóór ik dan eindelijk weer ga werken brult Lucas ons om 04.45u wakker. Wtf? Hij slaapt al zeker 2 weken door, dus dit zag ik even niet aan komen. Fijn. Om half zeven gaat de wekker en even overweeg ik om nog een kwartiertje te snoozen. Toch maar niet: inmiddels weet ik dat dit gewoon betekent: een dik kwartier te laat. Mijn voorbereidingen werpen vruchten af, het actieplan werkt en wonder boven wonder verschijn ik keurig netjes op tijd op kantoor. Ik ben er zelf verbaasd over moet ik bekennen. En trots! Het feit dat ik er tweeëneenhalf uur voor nodig had probeer ik maar even te verdringen. Net zoals het hopeloze voorgevoel dat dit de nieuwe standaard wordt voor werkdagen…
Ik start mijn computer op alsof ik dit niet vier maanden geleden voor het laatst gedaan heb en haal cappuccino voor mezelf. Ik weet niet waar ik meer aan moet wennen: achter mijn bureau zitten of het feit dat ik de kans krijg mijn koffie eindelijk weer eens te drinken als ‘ie nog heet is :-S …Werkdag 1 begint goed!
You might also like
