Alison, 25 jaar oud. Samen met haar grote liefde Sonny de trotse ouders van dochtertje Junes (8 mnd) In haar blogs op Mama Glossy vertelt ze over het moederschap en hoe zij dit ervaart.Lees je mee?
Hey!
Hier ben ik weer, leuk dat jullie weer een kijkje nemen op mijn blog! In mijn vorige blog heb je mij als persoon en als moeder zijnde misschien al een beetje leren kennen. Junes is nu inmiddels 9 maanden oud! Maar vind het super leuk om jullie een kijkje te geven hoe ik deze 9 maanden heb ervaren. Jeetje, die 9 maanden in de buik duurden zo lang! Maar die 9 maanden dat ze hier op de wereld is gaat zo hard, pfoeee ik kan me bijna niet meer indenken hoe het kan zijn om zo’n mini mensje op je borst te hebben liggen.
De eerste 3 maanden.
Dag 1, ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Eindelijk, daar was ze dan! Wat was ze mooi en al zo wijs. Opeens was ik mama, heel onwerkelijk. Toen we na een paar uurtjes weer mochten vertrekken uit het ziekenhuis, was dat toch wel fijn. Mini Junes in de mega maxi-cosi geïnstalleerd en daar gingen we hoor! Thuis aangekomen stond onze familie ons al op te wachten. Zij hadden maar 6 maanden hoeven wachten haha.. dit omdat we het de eerste 12 weken stil hadden gehouden. Maar wat waren ze nieuwsgierig! Hoe speciaal moet dat zijn als je kind een kind krijgt? Bovendien gaat dat kleintje je straks gewoon opa/oma noemen!
Heerlijk thuis, maar eerlijk gezegd kwam echt niks meer bij mij binnen. Mijn hoofd was in de wolken. Sonny samen met Junes liet me smelten, eindelijk kon hij papa zijn! 3 kwartier later kwam ook de kraamhulp binnen lopen en zij pakte gelijk alles op. Hup mama en Junes naar boven, die drukte was toch wel eventjes te veel. Ik dacht alleen maar bij mezelf ‘kijk hier houd ik van aanpakken die handel’. Super leuke en enthousiaste meid die niet op haar mondje is gevallen. Stiekem zag ik mezelf in huis rond lopen (haha). 3 uurtjes later zat haar dienst erop en stonden wij er voor het eerst samen als papa en mama alleen voor. Best spannend de eerste nacht, zal alles goed gaan?? Maar alles viel best mee. Wel gaf ik borstvoeding, wat behoorlijk pittig was. Ook al leef je die eerste dagen op adrenaline, vergeet niet dat je net een bevalling achter de rug hebt en dat je lichaam gewoon op is! Gelukkig kwam de borstvoeding snel op gang en hapte Junes gelijk goed aan. Toch ben je wel zo een uur verder voor je weer eventjes kan slapen. Eigenlijk hadden wij de eerste nacht best wat uurtjes geslapen, 1 momentje dat ze volledig overstuur was en dat we beide dachten ‘pfoeee dit gaat pittig worden de aankomende weken’. Maar de dagen erna ging alles zo snel en goed. Borstvoeding liep lekker en ze meldde zich al snel netjes om de 3 uur. Junes was na 4 dagen gelukkig alweer op haar geboorte gewicht. Vanaf toen gingen de nachten ook echt heel erg lekker! 12 uur laatste voeding en om 4 uur meldde zij zich pas, en vervolgens weer om 8.30 uur. Nou dan maak je als ouders zijnde toch al wel weer een redelijke nacht! 7 dagen oud, er was een wonder gebeurd… Junes die om 12 uur de laatste voeding kreeg voor de nacht en zich pas om 5.30 meldde! Eerst schrik je je dood en voel je je schuldig dat je haar niet wakker hebt kunnen maken. Maar eigenlijk ook wel fijn dat je wist dat ze kon teren op haar laatste voeding, omdat alles zo goed ging! Toch eventjes overlegd met de kraamhulp of dit oké zou zijn voor haar bloedsuikerspiegel, maar dat was geen probleem. Haar gewicht bleef stabiel en dus kreeg ze blijkbaar genoeg binnen.
Toen dag 8 eenmaal aanbrak vond ik dat toch wel een dingetje hoor.. laatste dagje met de kraamhulp en daarna sta je er gewoon echt alleen voor. Kon ik dat wel aan? Ik voelde me namelijk nog helemaal niet mezelf. En toch kijk je er op de een of andere manier ook wel een beetje naar uit.. dan begint het pas echt. En in je kraamweek heb je zo mega veel geleerd dat alles wel goed zal gaan. Ik heb in mijn zwangerschap wel wat boeken gelezen en heb daar ook zeker veel uit kunnen halen. Vooral uit het boek buskruit met muisjes die ik van een vriendinnetje had gekregen. Zeker een aanrader, leuk boek met een vleugje humor en zelfs is aan de papa’s gedacht. Eigenlijk is het net zoals op school. Je leest je in maar in de praktijk neem je pas echt alles in je op.
Die allereerste dag alleen kan ik mij nog zo goed herinneren! Alles ging prima, in de ochtend deed ik gewoon nog even een dutje mee terwijl Junes dan heerlijk naast mij lag in haar babynest. Toen Junes eenmaal weer gevoed was en tevreden ging ik haar voor het eerst helemaal alleen in bad doen. Man alsof ik een marathon had gelopen.. ik weet nog zo goed dat ik haar aan het afdrogen was en dat ik gewoon zwetend en hijgend met haar bezig was! Dat ik bij mezelf dacht, dit slaat nergens op. Ik doe haar alleen maar in bad. Maar in je hoofd ben je al zoveel verder terwijl je lichaam nog zo veel tijd nodig heeft om te kunnen herstellen.
1 maand oud:
Junes deed het zo goed, zo’n tevreden baby! Maar toch gaat het niet van zelf. Ritme is toch wel heel erg belangrijk. Overdag meldde ze zich dan ook netjes om de 3 uur. En de nachten gingen super. 11.00 uur laatste voeding en meldde zich gewoon pas tegen 8.30 uur. HEERLIJK! Hoe wij het aangepakt hebben? Gewoon niet gelijk toegeven.. elke keer het een kwartiertje uitstellen, zo zal je merken dat ze echt elke nacht ietsjes later komen met melden en binnen een week slapen ze zo een uurtje langer door. Ook wij kregen onze nachtrust. Ik weet bijna zeker dat het een super groot voordeel is voor ons als ouders zijnde, maar ook als persoon. Stel je eens voor dat je weken lang gebroken nachten zou hebben, dat gebeurt natuurlijk heel veel! Ik zou er denk ik niet een leukere mama van worden en een minder leuke mama/papa lijkt mij een minder gezellige baby.
Stop de tijd, ruim 2 maanden oud. Ons eerste echte tripje met Junes kwam dan ook snel in zicht. Kerst is voor ons echt even een momentje met de fam! Het begint al met kerstavond en eindigt dan ook op 2e kerstdag. Onze beide ouders zijn gescheiden dus proppen wij alles maar in die dagen. Tussen die dagen door hebben we nog een brunch kunnen inplannen met vrienden. Hun dochtertje scheelt 3 weken met Junes, hoe leuk is dat! Maar ook vooral fijn dat je samen veel momenten kan delen en dat het heel herkenbaar allemaal is. Zoals het moment dat je lekker zit te brunchen en dat het ook tijd is voor voeding! Ik had van te voren gekolfd en had aardig wat mee. Ik wou toch wel graag mijn eerste wijntje drinken. Of ik het gemist had? Dat viel me echt heel erg mee. ‘Oooh maar is dit wat ik miste?’
3 maanden oud:
Oh shittttt. Die rot prikjes!
Weer zo’n dingetje.. de eerste inentingen. Ik had een datum gekozen zodat Sonny ook mee zou kunnen. Bij de gedachte dat iemand in mijn minimensje zou prikken kon ik al huilen. Zeg maar gerust JANKEN haha. Toen de dag was aangebroken was ik dan ook super zenuwachtig, ook al wilde ik dat niet. Ik kon het gewoon niet tegen houden. Of ik haar eventjes kon afleiden met speelgoed. Ja dat zal vast het verschil maken.. (denk het niet!) mijn gevoel klopte. Dikke krokodillen tranen, en bij mama ook. Gelukkig was haar lieve papa daar en pakte haar snel op. Maar toen kwam die 2e nog! Toen was het gedaan, ontroostbaar. Pas thuis aangekomen was de rust weer wedergekeerd. Je weet dat de prikjes vervelende bijzaken kunnen meebrengen, maar gelukkig niks aan de hand. Ze was alleen iets slaperiger dan normaal. Lekker de hele dag kroelen bij mama! Toch maakte we ook een mooi momentje mee bij het consultatie bureau. Junes die voor het eerst van haar buik terug rolde naar haar rug! Totally in shock. Klein stoer grietje dat het is. Mega trots kan je nu vertellen MIJN BABY kan dat!
De eerste 3 maanden kijk ik dan ook erg positief op terug. Ik zeg je eerlijk, omdat Junes zo’n relaxte baby was en nog steeds is. Dat maakte alles zoveel makkelijker. Aan haar huiltjes wist je gewoon wat er aan de hand was. Honger, buikkramp, vieze luier of gewoon even aandacht. Luister gewoon echt naar je moeder gevoel en trek je niks van anderen aan! Jij hebt je kindje 9 maanden lang gedragen. Er is nou eenmaal een band waar niemand tussen kan komen. Natuurlijk heb ik ook wel eens naar de huisarts gebeld omdat ik twijfelde, maar die mensen geven je advies, vertrouw je het niet mag je altijd langs komen. Uiteindelijk ben je ook maar een mens. Gun jezelf die ruimte. Om fouten te maken, te ontwikkelen en vooral ook te groeien in het moederschap. Als je vrienden/vriendinnen hebt die in het zelfde schuitje hebben gezeten is het super fijn om je ervaringen te kunnen delen met elkaar! Soms komen er zomaar tips naar boven dat je denkt van hé, dat is fijn om te weten.
Natuurlijk ging bij ons het huishouden ook gewoon door. Je hebt best wel wat wasjes met een kleintje erbij. Wat ik vooral heel erg belangrijk en fijn vind, is dat ik Junes ook eventjes weg kan leggen. Al was het maar eventjes voor een kwartier in de box. Zodat ik even vlug door het huis heen kon! Ikzelf heb het gevoel dat je van jongs af aan al heel erg veel kan overbrengen op zo’n mini mensje. Even haar eigen plekje kan misschien zelfs wel even fijn zijn? Stapje voor stapje en niet zo gebonden. Uiteindelijk zullen we ze toch een keertje een soort van los moeten laten?
In mijn volgende blog zal ik jullie verder nemen in mijn ervaringen met Junes, het moederschap & natuurlijk alles wat daarbij komt kijken.
Veel liefs & hopelijk weer tot ziens.
-xxx- Alison & Junes
Lees hier de vorige blog van Alison terug
You might also like
