Sommige vrouwen kwijlen bij het zien van een man die achter een kinderwagen loopt of een kinderzitje op z’n fiets heeft. Ik heb mannen met kinderen nooit aantrekkelijk gevonden. Sterker nog, als een of andere dertig-plus hipster oogcontact probeerde te maken terwijl z’n peuter op de schommel zat, keek ik quasi afkeurend en geirriteerd terug. Misschien draaide het voor mij onbewust om het feit dat een man met een kind bezet is. Niet door een vrouw, da’s al erg genoeg, maar door, hou je vast, een kind. Ben ik al die jaren afgeknapt op vaders omdat ik wist dat ze hun tijd aan iets beters moesten besteden? Wist ik diep van binnen dat je als vrouw, bij vrijwel elke man die vader is, het altijd moet afleggen tegen een mini mensje? En terecht? Ik weet het niet, en het doet er ook niet toe. Sinds twee jaar besef ik pas wat dat hele ‘vader zijn’ allemaal inhoudt. Kijk ik anders tegen al die vaders op straat aan. Ik vind hen nog steeds niet aantrekkelijk, maar bekijk hun nu met andere ogen, met respect, plezier en een blik van herkenning. Mijn eigen man heeft bij mij een hele nieuwe status van houden van verworven, nu ik de vader zie die hij voor onze dochter is. Mijn eigen vader adoreer ik nog meer nu ik met terugwerkende kracht besef wat hij voor zijn kinderen heeft gedaan, en gelaten.
Voor die vaders met die kinderzitjes. Voor de vaders die trots achter de kinderwagen lopen, ook al is ‘ie knalroze. Voor de bukkende, rennende, zwetende vaders op straat die hun zoontje leren om te fietsen zonder zijwieltjes. Voor de vader die met twee – door dochterlief- rood gelakte teennagels en half rood gelakte teen verstopt in z’n schoen naar z’n werk gaat omdat hij niet weet waar de nagellak remover staat. Voor de vader die z’n vrouw laat doorslapen als de baby ‘s nachts huilt. Voor de vader die er eigenlijk nog niet klaar voor is. Voor de aanmoedigende, trotse vaders aan de zijlijn van het voetbal veldje. Voor de vader die z’n tranen niet kan bedwingen als hij zijn kindje voor het eerst vast mag houden. Voor de vaders die hun arm beschermend uitstrekken naar de passagiers stoel als ze plots moeten remmen. Wie er ook naast hun zit. Dat heet de vaderarm. Voor de vader die met z’n zoontje gaat vissen en de vader die met z’n dochter gaat winkelen. Voor de vader die z’n vrouw een compliment geeft, juist als ze het eventjes nodig heeft. Voor de vaders die hun kind zijn verloren. Voor de vader die nog vader moet worden. Voor de vader die elke avond drie verhaaltjes voorleest. Voor de vaders die zouden willen sparen voor een sportauto, maar al hun geld uitgeven aan hun kind. Voor de vader die z’n dochter zelfvertrouwen geeft. Voor de vader die z’n zoontje leert dat mannen ook mogen huilen. Voor de veel te trotse vader. Voor de overwerkte vader. Voor de vader die z’n vrouw aanbidt. Voor de vader die meepuft bij de bevalling. Voor de vader die bij elke afspraak van de verloskundige was, ook al was dat helemaal niet nodig. Voor de vaders die hun kinderen niet elke dag kunnen zien. Voor de vaders die door het vuur gaan voor hun gezin. Voor de huisvaders. Voor de werkende vaders. Voor mijn vader. Voor de vader die mijn man is. Voor jullie allemaal, een diepe buiging.
Lees ook de vorige blog van Corine: Stop de tijd
You might also like
