De lakens in de wasmachine moeten voor de derde keer gewassen worden omdat ik ze weer ben vergeten. Je kent ‘t wel, zo’n te lang nat gelegen wasje dat ruikt naar Chanel no. Natte Hond. Sorry wereld, door mij wordt je er vandaag niet groener op, denk ik al draaiend aan de knop naar standje ‘snelwas’.
Een uur geleden stond ik in de badkamer om de was eruit te halen, toen mijn peuter besloot dat ze haar tanden wou poetsen. Met de Woezel en Pip tandenborstel. Nee toch de Hello Kitty tandenborstel. Nee toch Woezel. Mama mag Kitty niet vasthouden! Zelf tandpasta erop smeren. Oh op de mouw! Trui is vies mama, nieuwe trui aan. Nee, niet die trui. Olifantenjurk. Nee niet olifantenjurk, poezenjurk. Laarsjes aan? Ik wil zwemmen. Waar is m’n zwembroek nou? Mamaaa zwembroek!!! Slippers ook aan. Oh wacht slaapbeer moet ook naar boven. Ik wil de pop in het bedje leggen. Nee niet die pop de kleine pop. Mama hou de pop nou vast! Mama? Mamaaaaaaaa…
Pffff.
Met een kind van twee jaar en vier maanden ben ik erachter dat ‘moeder zijn’ bestaat uit keuzes. Het maken van keuzes en het aanbieden van keuzes. Je kunt strijden of afleiden. Dat heeft niks te maken met een goede moeder zijn, maar kan wel allesbepalend zijn in hoe soepeltjes je dag verloopt met die 93 centimeter aan eigenwijsheid. Of het nou gaat om een bord pasta dat niet wordt gegeten omdat het penne is en geen spaghetti en penne is in peuterland geen pasta maar spaghetti wel, of om het aankleden ‘sochtends (het is niet te koud voor een badpak en dat rompertje is niet leuk dus wil die broek aan en geen jas maar andere broek met pet op), maak een bewuste keuze, mama’s! Ga je de strijd aan? Of ga je afleiden? Soms kies ik voor de strijd. Die is vermoeiend, maar niemand zei ooit dat moeder zijn je energie zou opleveren. Als het buiten hagelt, gaat peuter niet zonder broek aan de deur uit. Punt. Uit. Dan maar strijden. Maar ik merk dat afleiden, of keuzes bieden, vaak de gemakkelijkere, veiligere oplossing is voor iedereen hier in huis. ‘Je mag niet zonder broek de deur uit, maar je mag wel kiezen welke broek je aantrekt. En je kan ook nog een rokje aan! Ja, dat is leuk he?’ werkt een stuk beter dan een judowedstrijd om 7 uur ‘sochtends om twee benen in twee broekspijpen te krijgen.
Als een appel opgegeten moet worden, dan moet ‘ie ook gegeten worden. Het blijft echter lastig om een stuk appel in dat kleine strotje te persen als dat kleine mondje dichtblijft. ‘Je mag zelf kiezen, wil je een beetje yoghurt bij je appel? Of wil je honing?’ leidt voldoende af zodat dat peuterbrein niet langer een appel met duivelshoorntjes voor zich ziet maar zich opeens moet concentreren op yoghurt en honing. Uiteraard kun je ook proberen om af te leiden met gekke bekken trekken en een dansje doen maar bij mijn dochter werkt dat na twee jaar niet meer, ze kijkt me aan met een verveelde blik, zegt ‘mama niet dansen’ of negeert me volledig en begint weer over het feit dat de pindakaas een beetje naast het broodje zit en dat het daardoor blijkbaar volstrekt oneetbaar is geworden. Dus. In de badkamer heb ik al de nodige voorbereidingen getroffen mocht het tot peuteroorlogstijd komen. Als ze weer eens door al mijn cosmetica wil graaien en ik even iets beters te doen heb dan het gevecht aangaan, heb ik een grote toilettas klaarliggen. A la Doomsday Preppers, zeg maar. In die toilettas mag ze graaien en zitten geen gevaarlijke, scherpe dingen, alleen wat tubes en lege lipglossjes en watjes en dergelijken. En nu zij dit toilettas weer in haar kleine handjes heeft, kan ik de was heel snel eruit halen. Voordat ze het ziet, want dan wil ze helpen. En dan zijn we nog verder van huis.
Meer lezen van Corine? Klik dan hier!
You might also like
