Zie je het kleurverschil in mijn haren in deze foto? Dat is geen hippe balayage of kan-nog-net dye dip. Nee, dat is ordinaire, kan-echt-niet-meer uitgroei. Vorige week kreunde mijn kapper toen hij m’n haren zag. Waar ik al die tijd was geweest, waarom ik het niet even heb bijgehouden? Het leek wel alsof ik geschiedenisles had overgeslagen en na een maand weer kwam opdagen bij de boze leraar. ‘Geen tijd, veel in buitenland, bla bluh blah’ mompelde ik het een beetje weg. De waarheid? Ik heb geen zin gehad om 2 a 3 uur bij de kapper te zitten om zesduizend highlights aan te laten brengen als ik mijn tijd beter kan besteden aan mijn kind. Afgewisseld met wat werk en huishouden. Maar ik zag die foto van mezelf en dacht, ‘hmm, toch maar even gaan, loop beetje voor lul’.
Toen ik vanochtend eindelijk bij de kapper zat en letterlijk uren kon nadenken, kreeg ik spijt. En schaamte. Voor de arrogante, betweterige, kindloze twintiger die ik ooit was. De twintiger die onbegrijpend keek naar een jonge moeder met een kapsel zoals mijn eigen uitgroei en gespleten punten. ‘Sjezus, je kunt toch wel even naar de kapper gaan?’ dacht ik dan. ‘Waarom laten die vrouwen zichzelf zo verloederen?’ vroeg ik me af. Ik wil bij deze mijn excuses aanbieden. Aan alle moeders die mij als voorgenoemde twintiger moesten dulden.
Sorry, moeder in het vliegtuig. Ik lachte beleefd naar je peuter die door het gangpad rende, drie uur lang, maar je moet de irritatie in mijn gezicht hebben kunnen zien. Ik begreep toen nog niet dat je allang blij was dat je peuter iets te doen had gedurende een vlucht van 12 uur, en met name dat hij stil was. Ook snapte ik destijds niet dat het shirt dat je aan had, schoon was aan het begin van de vlucht. Ik dacht dat je een vies shirt had aangetrokken. Stond niet stil bij het feit dat kinderen lopende vlekkenmachines zijn.
Sorry, moeder in de supermarkt met gillende dreumes. Ik dacht dat je kind slecht opgevoed was. Want in mijn twintig jarige ogen rolden alleen heel slecht opgevoede kinderen over de supermarkt vloer. Ik wist niet dat er dingen bestonden zoals fases en sprongetjes die zelfs de best opgevoede kinderen beinvloeden.
Sorry, vriendin met baby. Toen je voor de derde keer onze afspraak moest afzeggen werd ik kwaad. Ik begreep er niets van. Ok, je had slecht geslapen, maar dan ging je morgen toch weer vroeg slapen? Ik besefte niet dat je al 7 maanden niet had geslapen. En je zieke kind kon toch wel bij een oppas blijven? Ik snapte het allemaal niet. Ik was een regelrechte bitch.
Sorry, moeders die in een grote cirkel om de zandbak bij de Vondeltuin gingen zitten. Kijkend naar hun spelende kinderen. Arrogante-twintiger-ik zou daar niet dood gevonden willen worden. ‘Je kan toch gewoon op een terras zitten? Kijk ze nou hutje mutje in ‘t smerige zand zitten’ zei ik dan tegen een vriendin. Dertig-plus-ik zat daar afgelopen weekend met een vriendin met kind. Kijkend naar m’n kindje in de zandbak. Hutje mutje, in het smerige zand. En ik genoot van de fonkeling in de ogen van m’n kindje.
Sorry, alle moeders, dat ik geen enkel idee had wat het inhoudt om een moeder te zijn. Om moeder-zijn voor vrouw- en ondernemer-zijn te plaatsen. Om je kind boven alles en iedereen te plaatsen. Ik wist niet dat al het andere zo onbelangrijk was. Ik besefte niet dat jullie het mooiste, zwaarste, meest fantastische werk in de wereld deden. Nu wel.
You might also like
