Door Corine:
“Mist ze me een beetje?”, vraag ik, half fluisterend door de telefoon aan m’n moeder. “Um, jaaaa, tuurlijk, denk ik, ze mist je wel”, liegt m’n moeder. Minime is een paar daagjes logeren bij opa en oma. En ik wil eigenlijk dat ze me mist, want ik ben haar moeder en ik wil dat ze mij de allerliefste van de heeeele wereld vindt. Maar ik wil eigenlijk ook dat ze de tijd van haar leven heeft bij opa en oma. Maar stiekem hoopt een egoistisch deeltje van mezelf dat ze alleen met mij zo hard kan lachen. Aan de andere kant geniet ik met heel m’n hart als ik zie dat ze net zo hard lacht bij opa en oma. Dat ze geniet met volle teugen. Maar ook haar mama nog een beetje mist. Maar niet teveel. Snap je?
Ok. Ben ik nou zo’n besluiteloze lunatic of hebben jullie hier ook last van? Terwijl ik tegen m’n moeder fluister aan de telefoon sta ik op de Kleine Fabriek, met mijn merk Cavalier. Ik bel omdat ik net een reeks foto’s via whatsapp, sommigen scherp, sommigen niet, heb ontvangen en m’n kleintje eventjes heel erg mis. Ik heb het top op de beurs. Veel leuke mensen ontmoeten, winkels die de schoentjes en luiertassen van Cavalier hebben ingekocht, super reacties van de pers. Maar ja, overal kinderkleding, kinderwagens, babies, zwangeren, m’n hele stand hangt vol met foto’s van m’n dochtertje omdat ze één van de muses van m’n merk is. Het ene moment mis ik haar grondig, het andere moment ga ik totaal op in m’n werk en geniet ik. M’n man zit in het buitenland dus na afloop van de eerste beursdag ga ik zorgenloos richting de beursborrel. Geen man, geen kind, geen helemaal niks nie thuis waar ik rekening mee hoef te houden. Zelfs de hond is uitgelaten. Schuldbewust vind ik die vrijheid eventjes heerlijk. Na de borrel een hapje eten, thuis komen, op de bank ploffen en e-mails beantwoorden. Het is even fijn om gewoon nog te kunnen werken zonder dat er iemand Bumba of Pocoyo op m’n laptop wil kijken, op m’n toetsen ramt of samen puzzels wil maken. Maar ik mis die iemand tegelijkertijd zo erg. In het restaurant stond een kinderstoeltje en ik wou dat ze er ook was, ook al was het etentje hartstikke gezellig en relaxed. Eerder, tijdens de borrel, vertelde ik aan een fotograaf hoe leuk het was om de fotoshoots met haar te doen. Gemis, hevig. Verder borrelen. Gemis minder. Morgen komt ze weer thuis en ik probeer het nog even rustig aan te doen vanavond. Even bij komen van de beurs, m’n rust pakken, m’n hoofd vrij maken van de afgelopen drukke dagen. Dan kan namelijk, zonder dreumes in huis. Maar als ik op de bank een kussentje opzij schuif en een blote Barbie met paarse stift in haar haren vind, wil ik het liefst dat ze nu bij me op schoot zit. Aan de andere kant lig ik nu wel heel erg lekker. En is ‘t fijn om niet op te hoeven staan behalve om m’n kop thee bij te vullen. De gloeiend hete kop thee die zonder zorgen op de salontafel kan staan. Morgen niet meer. Morgen is m’n thee weer lauw, of buiten handbereik ergens in het midden van een hoge tafel. Maar smaakt die thee wel verdomd lekker als er een minime’tje naast me om een koekje staat te zeuren en te wijzen met haar kleine vingertjes. Als ik weer om de minuut moet opstaan en getackeld word voor een plotselinge knuffel. Lego bij elkaar moet rapen. Broodjes moet smeren en flesjes moet vullen. Maar voor nu? Even genieten. Dat schuldgevoel neem ik eventjes voor lief. Mama ben ik altijd, 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Moederen hoeft niet altijd. Vanavond even niet.
You might also like
