Het knaagt wel eens aan me. Die 8760 foto’s die ik op m’n harde schijf heb staan in het mapje Lila. In haar amper twee jaar jonge leven betekent dit dat ik gemiddeld zo’n tien foto’s per dag van haar neem. Ok, een paar uitschieters erbij zoals verjaardagen, kerst, vakantie, laten we het gemiddelde op 8 foto’s per dag zetten. En dan heb ik de filmpjes er nog niet eens bij opgeteld. Van de eerste hapjes tot eerste stapjes tot tweede snottebel tot derde keer lipstick opgesmeerd… Haar every move is vastgelegd op meerdere harde schijven en laptops en geheugenkaarten die ik maar niet wis want, hè, je weet maar nooit. Volgens mij heb ik meer geheugenkaarten dan tampons in huis.
Het is inmiddels zo erg dat ze zelfs een neplach heeft. Als ik, als bezeten moeder per sé weer een foto moet nemen van een willekeurige hap eten die ze neemt, zeg ik ‘lachen’ en ze doet het. Soms overtuigend, soms quasi geirriteerd. Het kan ook niet anders dan dat het irritant is, zo’n mamarazzi in je smoel de hele dag. Ik praat dit voor mezelf recht door te zeggen dat het toch geweldig is dat zij later zichzelf letterlijk op kan zien groeien in alle foto’s en filmpjes. Mijn vriendinnen en ik zouden het ook wel willen, al die foto’s van onszelf vroeger. Ik heb beneden een paar albums, waar ik op gespikkelde foto’s voor een pony sta, naakt met m’n nichtje de was op hang, trots poseer met een strijkplank die ik als verjaardagskado kreeg (zou ik nu nooit meer blij mee zijn, toen wel), wat foto’s van mezelf met opa’s en oma’s en tante’s en de cocker spaniel van m’n tante. Maar die hele levensloop die mijn dochter ooit kan terugzien, die heb ik niet. Zou ik het toen ook vervelend hebben gevonden, de hele tijd die camera of Iphone achter me aan? Vast wel. Aan de andere kant pakt zij nu zelf vaak een telefoon of schuurspons of ander rechthoekig object en gaat ze zogenaamd fotograferen en moeten we allemaal lachen. Er is dan toch wel iets leuks aan? Toch?
‘Dan, heb ik tegen mezelf gezegd, moet je er ook wel wat mee doen!’. En dat voornemen staat als een huis. Alle foto’s zijn per zes maanden gesorteerd en van haar eerste anderhalf jaar heb ik een enorm album laten drukken. Drie maanden mee bezig geweest, zes jaar van m’n leven gekost maar het staat er. Het onbewust trainen van een kleine Doutzen Kroes heeft er tevens toe geleidt dat de shoots voor m’n merk Cavalier Mama, Baby&Kids telkens een groot succes zijn. Het zijn vermoeiende dagen, drie kids fotograferen in verschillende outfits en schoenen, rekening houden met middagdutjes en pauzes, kinderen weer verzamelen en zorgen dat iedereen gelukkig is. Maar als je ze ziet giechelen en poseren en acteren met z’n drietjes, dan smelt je! Zolang zij zo genieten van die shoots, zolang m’n dochter zelf af en toe om een foto vraagt als ze bijvoorbeeld een straatkat heeft gevonden, blijf ik het doen. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar andere toepassingen voor die 7548 foto’s die nog niet in een album zitten… iemand nog een ideetje?
mijn dochter met haar bff’s voor het lookbook van Cavalier
You might also like
