Bruna (28 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 1 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. 1 jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Ik zit op de bank, eindelijk. Volledig uitgeblust, want de afgelopen twee weken waren erg druk. Zondag hebben we de hele dag geholpen bij de voorbereiding van de show op Amsterdam Fashion Week van mijn goede vriend en fantastische ontwerper Jonathan Christopher. Dat is altijd leuk om te doen, maar ik lag pas om 23.30 uur in mijn bed en de wekker ging weer om 4.45 uur. Een korte nacht dus.
Maandag na het werk hadden we een bezichtiging bij een huis en daarna besloten we dat we gingen bieden op ons droomhuis.
We wonen nu in een tweekamerappartement. We hebben maar een slaapkamer en dat betekent dat Ami nog steeds bij ons op de kamer slaapt. Hij is nu 17 maanden oud en het is echt tijd dat hij een eigen kamertje krijgt. Ook voor ons is het wel prettig om onze privacy terug te krijgen. Helaas is ons huis na twee jaar nog steeds niet verkocht. Ondanks dat hebben wij nu toch de mogelijkheid om een nieuw huis te kopen. Na een vrij korte zoektocht kon maandag het bieden op ons grote mensen huis dan echt beginnen. Een hoekhuis met enorme tuin, zeker voor Rotterdamse begrippen. Twee dagen later was ons bod geaccepteerd. Wow, dat was snel. Dat hadden we niet verwacht. We kregen het goede nieuws terwijl we in Diergaarde Blijdorp waren. Er moeten nog wat zaken geregeld worden, dus het koopcontract is op dit moment nog niet ondertekend. Ook daar zijn we nu druk mee.
Ondertussen was ik ook begonnen aan een elfdaagse werkmarathon. In de eerste week was ik elke dag om half 3 al klaar, dus kon ik daarna mijn tijd besteden aan Ami en nog een paar keer sporten. In zo’n week slaap ik vaak niet meer dan 5 uurtjes per nacht, want ik moet rond 4.45 uur mijn bed uit en vroeg slapen lukt meestal niet. Af en toe lukt het om overdag nog een uurtje bij te slapen, maar deze week lukte dat maar een keer. Meestal begint op donderdag de vermoeidheid wel een beetje toe te slaan. Normaal heb ik dan het weekend om bij te komen. Deze keer niet, want vrijdag hadden we een erg leuke bruiloft en zaterdag en zondag moest ik ook weer werken.
Spelen in Blijdorp, even de krant lezen, start show Jonathan, giraffe, spelen.
Toen ik donderdag thuiskwam en net met Ami naar bed wilde voor een middagslaapje kreeg ik een persalarm op mijn telefoon met het nieuws dat er een vliegtuig was neergestort. Ik deed de televisie aan en van dat middagslaapje is het niet meer gekomen.
Al snel werd de omvang van de ramp duidelijk en toen wist ik dat de redactie de komende dagen op volle toeren zou draaien. Het nieuws over de ramp volgde elkaar in rap tempo op en er was dus echt geen tijd om je focus te verliezen. Vaak liggen de onderwerpen waar je als journalist mee bezig bent ver van je af, maar deze ramp kwam toch wel erg dichtbij. Vooral ook omdat je je zo goed kan inleven in het moment dat je het vliegtuig instapt en zin hebt in je vakantie of juist om weer naar huis te gaan. Het moment dat de eerste kisten in Nederland aankwamen zal ik nooit vergeten. Het was doodstil op de normaal zo drukke redactie.
Voor het eerst logeren in bij zijn oom & tante, slapen in de hangmat, net uit bad, knuffelen met mijn nichtje, samen met oma, even helpen bij het klussen, autoracen, fietsen en Buma kijken met zijn nichtje.
Ik draaide sinds zaterdag de avonddiensten en dus bestonden de afgelopen dagen voor mij echt alleen uit werken, werken en nog eens werken. ’s Ochtends had ik wel wat tijd voor Ami, maar tussendoor hadden we nog afspraken om een bouwkundige keuring te laten maken en om het koopcontract door te nemen. Veel tijd om uit te rusten van de drukke en toch ook wel emotionele werkdagen was er dus niet. Maar om 23.00 uur donderdag is mijn weekend eindelijk begonnen, een lang weekend van 4 dagen. Vrijdag was ik echt toe aan een wijntje. Samen met Ami en Jonathan ging ik lunchen in De Tuin in het Kralingse Bos. Later sloten David en de vriend van Jonathan aan en ontstond er een spontaan feestje bij mijn ouders thuis. Een goede afsluiting van drukke, heftige weken.
Proost!
You might also like
