Door: Marije
Afgelopen najaar was onze zoon Fabe steeds vaker boos. Eerst dacht ik dat hij moe was of dat hij niet lekker in zijn vel zat op school. Op een gegeven moment vroeg hij mij: “Mam, weet je wat mijn wereld perfect zou maken?” Ik mocht drie keer raden wat het antwoord was. Ik dacht vanuit de denkwereld van een zevenjarige en antwoordde: “Al het snoep van de wereld? Dat je de baas bent van de wereld? Tien miljoen euro?” Maar nee, ik had het alle keren mis. Het juiste antwoord was: “Dat Dieder nu nog zou leven…” Mijn hart brak.
Samen met Fabe zijn we toen terug gegaan in de tijd, naar het moment dat ik zwanger was van onze tweeling, Fabe en Dieder. Ik hield hem een dag thuis van school om rustig de tijd ervoor te kunnen nemen. Aan de hand van fotoboeken vertelde ik hem alles wat ik wist. Dat wij super enthousiast waren toen we hoorden dat we een tweeling verwachtten. We straalden het hele weekend na die eerste echo. Een paar weken later werd duidelijk dat het twee jongetjes waren. Papa was uitgelaten, want hij kon de uitstervende familienaam voortzetten. Alles verliep op rolletjes. Zelfs toen ik met 33 weken zwangerschap weeën kreeg en we om 4:30 uur ’s ochtends naar het ziekenhuis gingen, waren we vrolijk. Tot we te horen kregen dat ze maar één hartslag konden vinden.
Fabe had zo veel vragen. Hij vertelde mij: “Ik weet dat er iets heel ergs is gebeurd. Ik voel dat, maar ik weet het niet meer. Het voelt als een gat.” Ik besloot de verpleegkundige die ons in het ziekenhuis had begeleid te mailen. Ik wist dat zij ondertussen maatschappelijk werkster was geworden in hetzelfde ziekenhuis. Samen met haar hebben we Fabe rondgeleid door het ziekenhuis. Waar we alle echo’s hebben gehad gedurende de zwangerschap. Waar ik lag toen ze slechts één hartje konden vinden. Waar we uiteindelijk te horen kregen dat één van onze twee jongens was overleden. Waar ik ben bevallen van onze jongens, op de vierde verdieping van het ziekenhuis. Waar Fabe vervolgens lag op de couveuseafdeling, één verdieping hoger. Waar Dieder lag in het mortuarium op de begane grond. Fabes reactie hierop was: “Dat was zeker wel raar, dat we allemaal ergens anders in het ziekenhuis lagen.” Daarmee verwoordde hij precies hoe wij ons voelde aan het einde van hun geboortedag. We waren net ouders geworden, hadden Fabe in de couveuse liggen en moesten de begrafenis van Dieder regelen.
Fabe vond de verhalen op de couveuse afdeling leuk om te horen. Dat hij het erg goed deed. Dat hij zelfs een week eerder uit het ziekenhuis mocht dan verwacht. Een jaar na zijn geboorte had hij zijn achterstand van vroeggeboorte ingehaald. Je zag hem stralen, zo trots was hij op zichzelf. En dat mag hij ook zeker zijn, want het is een heerlijk mannetje geworden. Hij is gezond, sociaal, lief en pienter.
Na de rondleiding in het ziekenhuis zijn we naar de begraafplaats gereden. We hebben toentertijd besloten om Dieder bij mijn vader te leggen, die een paar maanden eerder was overleden. Fabe vond het net als wij een erg fijn idee dat Dieder nu bij opa is. Hij zei: “Dan heeft opa ook een kindje, dat is wel zo eerlijk.”
Dat opa niet veel later na deze opmerking nog een kindje erbij kreeg, was wederom een zeer verdrietig moment. Mijn zusje en zwager kregen net in deze periode van terugblikken met Fabe een kindje dat maar kort mocht blijven leven. Ook zij verwelkomden een kindje en moesten meteen weer afscheid nemen. We hebben Fabe, en onze ander kinderen, zo veel mogelijk betrokken bij deze gebeurtenis. Mede omdat zij zo konden ervaren hoe het voor ons is geweest. De situatie bij mijn zusje en zwager was geheel anders, maar het voelen van een bepaalde sfeer zegt meer dan duizend woorden. Hoe verdrietig het ook was voor mijn zusje en zwager, Fabe kon nu nog meer het verlies van Dieder herbeleven.
Fabe heeft veel indrukken opgedaan, die in zijn hoofd en hart een plekje moeten krijgen. Hij zal zich nooit ‘heel’ voelen en dat is als ouders pijnlijk om te weten. Zelf voelen wij dit gat natuurlijk ook, maar ons verdriet om Fabe’s pijn is vele malen sterker. Wij hebben na Fabe en Dieder nog een zoon en dochter mogen verwelkomen. Drie gezonde kinderen, die ons enorm veel geluk en blijdschap schenken. En één kindje in ons hart waar we met veel liefde dagelijks aan denken.
Intussen heb ik van deze levenservaringen mijn werk kunnen maken. Mijn zusje en zwager werden begeleid door Ima Afscheidszorg. Een uitvaartverzorger die ouders begeleidt in het verwelkomen en afscheid nemen van hun pasgeboren kindje. Ik kwam met Ima Afscheidszorg in contact door het overlijden van mijn nichtje en nu begeleid ik zelf ouders tijdens één van de meest heftige momenten in hun leven. Het is mooi en fijn om er voor mensen te zijn op dat moment. Om ze te kunnen begeleiden en helpen met alle organisatorische zaken, maar juist ook op het emotionele vlak. We delen iets samen, dat verbindt. Ik hoop ze te kunnen laten zien dat ze na deze heftige periode in hun leven weer kunnen lachen, dat ze weer gelukkig kunnen worden. Zo komt er uit het verlies van Dieder en mij nichtje nog iets moois voort.
Geïnspireerd door dit verhaal? Laat een reactie achter op Facebook!
Wil jij ook jouw bijzondere verhaal kwijt? Het mag anoniem! Mail nu naar claire@mamaglossy.nl!
You might also like
